‘De wonderen zijn de wereld nog niet uit’, zeggen mensen wel tegen elkaar als er iets bijzonders is gebeurd. We bedoelen daarmee doorgaans dat het onmogelijke toch gebeurt of dat we daarop hopen, alsof er een verborgen kracht werkzaam is die zich aan onze ogen en oren onttrekt.

In de Bijbel nemen wonderverhalen een belangrijke plek in. Water wordt in wijn veranderd, de storm gaat op commando liggen, zieken worden genezen door een aanraking. Maar wonderen in de bijbel hebben niet alleen een bevrijdende betekenis. Er zijn ook ‘straffende’ wonderen, die geen verlossing maar juist beklemming teweegbrengen.

Wonderverhalen getuigen van een macht voorbij onze eigen menselijke vermogens en kaderen daarmee een perspectief op de mens in relatie tot zijn omgeving en het grotere geheel. In deze serie verkennen we dat perspectief. Welke ervaringsruimte houden die wonderverhalen open? Welke machten getuigen ze eigenlijk van? Maar ook: Welke aspecten van ons menszijn en medemenszijn krijgen lucht juist in de erkenning dat er wonderlijke dingen gebeuren in ons leven?